Tekst

"Kunt u mij vertellen waar ik ben? Ik heb net ontbeten en nu willen ze dat ik kom om te lunchen. Ik begrijp er niets van en niemand kan mij antwoorden." zegt Mrs. Daisy. 

De frêle vrouw met haar licht grijze haar naar achter gekamd in een klassieke speld kijkt mij vragend aan vanuit de deuropening naar de keuken. 

Mrs. Daisy is ondanks het benauwde weer vrij rustig vandaag. Gelukkig niet op zoek naar de bushalte om naar haar dochters te gaan, maar duidelijk ook een beetje in de war. Ik besluit om de waarheid te zeggen. 

"U bent hier, omdat dit een bejaardentehuis is voor oudere mensen." Eigenlijk is dit een verpleegtehuis, maar ga dat maar eens aan Mrs. Daisy uitleggen.

"Bejaardentehuis?" Mrs. Daisy fronst haar wenkbrauwen omhoog. 
"Ja, Mrs. Daisy. Dit is een bejaardentehuis. Voor mensen op leeftijd. U woont hier."
"Echt?" Het is even stil. "Ik ben 67 jaar. Het kan ook 76 zijn. Sinds wanneer ben ik hier?"
"Oh Mrs. Daisy, u bent hier zeker al een aantal maanden." 
"Dat is niet mogelijk." zegt Mrs. Daisy resoluut. "Ik ben hier hoogstens een paar dagen. Daar is mijn kamer." zij wijst met haar handen naar een andere richting.
Licht begint er iets te dagen.

"Ben ik gek aan het worden?" vraagt Mrs. Daisy aan mij.
"Nee, Mrs. Daisy. De tijd vliegt gewoon voorbij als u plezier heeft. Gaat u maar zitten, wij zijn bezig met de lunch en gaan deze straks serveren."

"Wordt dat aangeboden door het bejaardentehuis?" vraagt Mrs. Daisy.
"Jazeker, dat wordt door het bejaardentehuis geregeld." zeg ik.
"Oh, dat is fantastisch!" zegt Mrs. Daisy. "Waar kan ik dan gaan zitten?"