Tekst

Onlangs las ik een hele mooie blog van een longarts die aan één van zijn terminale patiënten vroeg wat of wie het belangrijkste was in zijn leven. De man antwoordde: “Mijn vrouw.” Wellicht net zoals de aanwezigen op dat moment was ik al bijna tot in tranen geroerd. Ik besluit om dit ook eens aan te kaarten bij één van de bewoners.

Ondertussen ben ik de nagels aan het lakken van de kleine dappere vrouw van 99 jaar.
“Wat is in uw leven het belangrijkste geweest?” vraag ik.
“Wat is dat nu voor een vreemde vraag.” antwoord zei droog.
“Uh.. nou.. ik bedoel wat voor uw het belangrijkste is geweest. U heeft een hoge leeftijd, dus ik ben wel benieuwd naar wat u antwoordt.”


“Er zijn verschillende dingen belangrijk in verschillende periodes van je leven.”
Ik sta met een mond vol tanden.

“Eigenlijk vind ik het een stomme vraag.” gaat de kleine dappere vrouw nog verder.
Wederom weet ik niet wat ik moet zeggen.

“Zinloos om je ermee bezig te houden. Neem nu dit moment. Wij houden ons nu bezig met deze vraag, maar straks missen wij dingen die echt belangrijk zijn.”

Aldus onze bewoner van 99 jaar met dementie.