Tekst

Vandaag is een goede dag voor mevrouw Grumpy. Zij kijkt niet boos, glimlacht zelfs. De toon van haar gesprekken klinken best vrolijk. Misschien wordt het tijd om te kijken of mevrouw Grumpy zin heeft om iets samen te doen. Ik haast mij naar de kamer om spullen te pakken uit de activiteiten la en pak een kleurplaat die nog enigzins overzichtelijk is alsmede een doos met potloden. 

Mevrouw Grumpy en ik zitten samen aan een kleine tafel. Nieuwsgierig kijkt zij naar de kleurplaat en de potloden die ik uit de blikkendoos op tafel leg. Een stormvloed van woorden komen uit haar mond, zij praat over alles en nog wat, een heel onsamenhangend verhaal. Ik kleur een rondje in. 

"Mooi hoor." zegt mevrouw Grumpy en ze steekt verder van wal in een wirwar van woorden. Als ik een beetje buiten het lijntje kleur wijst mevrouw Grumpy met haar vinger op de kleurplaat.

Bemoedigend glimlach ik naar haar en geef haar een potlood. Vriendelijk knikt zij terug en begint heel nauwkeurig te kleuren. Ik merk dat zij niet veel kracht heeft. Ik geef haar een viltstift, zodat haar inspanningen beter zichtbaar zijn. 

Mevrouw Grumpy legt de viltstift neer en zegt dat zij koude handen heeft.
Haar handen voelen ook ijskoud aan. Ik pak haar handen even vast en warm ze tussen die van mij op. Zo gaan wij door met kleuren. 

Haar verhaal wordt steeds duidelijker. Ik merk dat zij woorden door elkaar haalt, maar uiteindelijk denk ik redelijk te begrijpen wat mevrouw Grumpy probeert te zeggen. Mevrouw Grumpy wijst op de kleur groen en zegt: "Mooi, de kleur groen."

Dan staat haar dochter met haar man achter haar.
Zij gebaart mij dat zij liever niet wilt storen. 
"Hé Marie!" zegt mevrouw Grumpy vrolijk. 
Haar dochter kijkt verbaasd. "Normaal weet zij mij naam niet eens meer." 
De man stapt naar voren.
"Hoe is het met de kinderen? Gaat alles goed?" vraagt mevrouw Grumpy. 
Haar schoonzoon kijkt nu ook verbaasd. 
"Eh.. Ja, hoor." hakkelt hij.
"Mooi hè?" zegt mevrouw Grumpy en wijst op de kleurplaat.

Haar schoonzoon begint te vertellen over mevrouw Grumpy. Zijn schoonmoeder was altijd bezig met allerlei dingen. Zij kon ook zelf kleding maken en maakte voor alle kinderen en kleinkinderen kleding. Iedereen was altijd welkom. Daarom is het ook best triest dat de anderen haar nu een beetje schijnen te zijn vergeten. Zijn schoonmoeder is een schim van hoe zij was, maar ook hoe zij eruit zag. Vroeger droeg zij veel sieraden. Het was afgeraden door het verpleegtehuis om deze om te doen. Ook waren haar nagels altijd gelakt. 

Mevrouw Grumpy lijkt helemaal niet zo geïnteresseerd te zijn in haar bezoek. Haar dochter gaat naar haar kamer om de nieuwe was te brengen. 
"Eh.. nou wij gaan dan maar." zegt de dochter van mevrouw Grumpy. 
Zij richt zich tot mij. "Het is zo fijn om mijn moeder weer even te zien hoe zij altijd was."
"Prima hoor," zegt mevrouw Grumpy. "Geef de groeten aan de kinderen."

Mevrouw Grumpy glimlacht en zegt tegen mij: "Mensen komen en gaan hier wanneer zij willen. Het is zo'n fijne plaats hier."