Tekst
Dinner Time!
Op de trolley staan diverse gerechten waar onder gepureerd eten voor mensen die niet goed kunnen kauwen. Het ziet er niet lekker uit. De mond van mevrouw Mikhaila vormt een s-vorm, alsof zij heeft gezien dat het eten er niet lekker uitziet.
's Middags hebben wij geluncht met gerookte zalm. Dat vond mevrouw Mikhaila smakelijk en
het eten ging vrij gemakkelijk. Normaal eet zij witte boterhammen met jam tijdens de lunch.
Ik ga voor plan A. Voorzichtig doe ik wat eten op een lepel. Ik breng de lepel naar haar mond. Mevrouw Mikhaila houdt haar
lippen stijf op elkaar. Zij kijkt licht chagerijnig. Ook heft zij haar handen op en weert de lepel af.
Het wordt tijd voor plan B. Een ander hapje. Opnieuw breng ik de lepel naar haar mond.
Oei, een spugend geluid. Nu kijkt zij echt boos.
Els slaat alles gade door haar gordijn van rode haren.
"Els," zeg ik met een zucht. "ik denk niet dat het gaat lukken."
Meneer T. zit ook aan tafel. Hij zwaait met zijn armen en maakt katachtige bewegingen.
"Ik bewonder uw doorzettingsvermogen."
Bemoedigend knikt hij mij toe.
Ik loop naar de verpleegkundige toe. "Het gaat niet lukken. Of ik word zo in elkaar geslagen, maar minstens in mijn gezicht gespuugd. Misschien dat ik het eten op een witte boterham kan doen. Anders misschien maar met jam."
De verpleegkundige glimlacht. "Als je het avondeten op brood smeert gaat het niet lukken, maar jam gaat goed."
Eigenwijs als ik ben probeer ik het nog eens en probeer toch de witte boterham met gepureerd voedsel. Ik krijg een zeer afkeurende blik van mevrouw Mikhaila.
"Net." zegt zij.
Met grote ogen kijkt meneer T. mij aan. "Knap van u hoor. Er zitten wellicht psychologische redenen achter. Ik ga hier een boek over schrijven." zegt hij.
Eigenlijk heeft mevrouw Mikhaila groot gelijk. Waarom zou je als je in de 80
bent nog dingen eten die je niet lekker vindt. Ik pak de pot aardbeienjam en smeer het op een boterham stukje.
Zonder een probleem verdwijnt de boterham in haar mond.
"Da?" vraag ik in mijn beste Russisch. Mevrouw Mikhaila glimlacht.
Meneer T. kijkt bewonderend toe. "U verdient eigenlijk de nobelprijs." zegt hij.
Meest recente reacties
Leuk om te lezen. Mooi hoe je voor anderen klaar staat.
Wat een herkenbare verhalen ,ik blijf je graag volgen
Shosa wat vond ik dat vreselijk lief van jouw
en wat knap dat je dat kunt doen geweldig
Elisabeth
En ik zag dat je ook zo mooi tekent
Wat een leuke foto! 👍🏽👍🏽